Знакаміты беларускі гурт працягвае ездзіць па краіне і збіраць поўныя залі аматараў блізкіх сэрцу песен. На карце цяжка знайсці гарады і мястэчкі, дзе яшчэ не пабывалі «Дразды». А 20 лютага простым вясковым хлопцам пляскалі ў далоні ў Доме культуры Навагрудка. Там мы пагутарылі с лідарам гурта Віталём Карпанавым.

«Драздам» 20 год

Гурт на працягу апошніх гадоў з’яўляецца самым вастрабаваным калектывам краіны. Хлопцы прыязджаюць у невялікія гарады і вёскі, ладзяць канцэрты на розных святах у гаспадарках.

— Год таму ў лютым мы давалі канцэрты кожны дзень, у гэтым месяцы ў нас запланавана 15 выступаў, — расказвае Віталь Карпанаў. — Працаваць для гледача — гэта наша мара, да якой мы ішлі 20 год. Менавіта столькі існуе наш калектыў. Калі мы бачым у залях шчаслівых людзей, якія спяваюць з намі нават нашы новыя песні, гэта дае нам вялікі імпульс.

Залаты час беларускай музыкі

Мы спыталі ў музыканта, ці сапраўды зараз залаты час ансамбля:

— Мне знаецца, гэта залаты час не «Драздоў», а ўсёй беларускай музыкі, якой не было 40 гадоў з часоў Уладзіміра Мулявіна. Гэта эпоха чагосьці сапраўднага, на што адгукаецца кожны беларус. Мы зачапілі сэрцы людзей тэматыкай «хаты бацькоў», а гэтага не было шмат часу. У СССР на вяселлях спявалі «Родительский дом», і вось, на разе, у нас з’явілася свая кранальная песня. Гэта росквіт усёй нацыі і яе самавызначэння.

Як ствараўся галоўны хіт

«Хата бацькоў» — гэта не проста хіт, які наскрозь праймае душу і сэрца, застаецца ў генах беларусаў, якія ніколі не дазволяць сабе пакінуць хату бацькоў. Сёння без гэтай кампазіцыі не абыходзіцца ні адно вяселле, таму нам было цікава спытаць у Віталя Карпанава, як стваралася галоўная песня беларусаў:

— Вы ведаеце, гэта жыццёвая справа, калі чалавеку трэба штосьці рабіць з хатай бацькоў, калі яны адыходзяць… Так атрымалася, што банальная рэч дасягнула памераў усёй краіны, кожны чалавек праз гэту песню стаў мысліць патрыятычна: хто ён ёсць, які яго род, дзе яго месца.

«Хата бацькоў» з’явілася ў той час, калі наша грамадства было раз’яднанае. Ансамбль «Дразды» у сваім імкненні злучыць людзей трапіў у струю, і на сёняшні дзень мы з’яўляемся хэдлайнерамі беларускага слова і беларускай песні. Нас натхняюць поўныя залі людзей, беларусаў, якія прыходзяць, каб пачуць беларусаў — простых вясковых хлопцаў.

Раней, у адным з інтерв’ю Віталь Карпанаў прызнаўся, што жонку і «Хату бацькоў» яму даў Бог. Музыка маліўся ў храме на Нямізе у Мінску.

— Раней у мяне была мэта: калі да майго 40-гадовага ўзросту не атрымаецца напісаць хіт, то я кіну гэтую справу. Прасіў дапамогі ў Бога, і гэты цуд здарыўся.

Спачатку гэта былі звычайныя чатыры радкі. Узімку 2021 года я напеў сабе куплецік, і ў мяне кранула сэрца. А калі заспяваў мацней, то стаў плакаць… Гэта былі вельмі моцныя пачуцці.

Праз паўгода гэты куплет мы з хлопцамі спелі ў чыстым полі, змясцілі ролік у інтернэт і атрымалі шмат станоўчых водгукаў. Тады было пачуццё, што «Хата бацькоў» можа атрымацца суперхітом.

Нас папрасілі выканаць гэтую песню ў Копылі на Дне беларускага пісьменства, але ж у нас быў толькі адзін куплет і мала часу. Ніяк не даваўся пачатак другога куплету, пакуль не з’явіўся радок: «Двум берагам адной ракі ніколі не сустрэццца», а потым пра братоў… І я зразумеў, што гэта вельмі важная для беларусаў тэма.

Мы выйшлі на сцену, выканалі «Хату бацькоў». Я паглядзеў на першы шэраг, а там сядзелі святары, ішныя ганаровыя госці і плакалі…

Шмат пакаленняў беларусаў пераадолелі несправядлівасць, цяжкія выпрабаванні і войны. Гэтыя раны ніколі не загояцца. І ў нас атрымалася ўзняць гэтыя пачуцці праз стагоддзі: кожнаму беларусу марылася мець сваю хату, свой кавалак зямлі і нікому яго не аддаваць. Гэта генетычны код кожнага беларуса.

Гісторыі са шчаслівых часоў

Падчас сваіх канцэртаў «Дразды» выконваюць як вясёлыя, так і сумныя песні. Музыканты кажуць, што яны хочуць прадставіць гледачам усю палітру эмоцый. Але самае галоўнае — шчыра размаўляць з людзьмі і расказваць ім гісторыі:

— Гэта тэмы, якія перажывалі ўсе беларусы: вясковае жыццё, калгас, праца на зямлі, касьба, сена, танцы ў сельскім клубе і паездкі на матоцыках. Нам здавалася, што самае шчаслівае жыццё не скончыцца ніколі, таму гэтыя ўспаміны выклікаюць у гледачоў прыемныя пачуцці.

Нам хочацца, каб падчас канцэртаў людзі забываліся на свае клопаты і проста былі шчаслівыя гэтыя паўтары гадзіны. Мы бачым, што людзі шмат разоў прыходзяць на нашыя выступы, дарэчы, рэкорд 18 раз.

Пасля канцэртаў гледачы прызнаюцца, што ім хочацца размаўляць на беларускай мове. Гэта самае прыемнае!

Песні ў шахце і полі

«Дразды» праехалі ўсю краіну. Хлопцы кажуць, што ім падабаюцца шматлікія беларускія вёскі, але больш запомнілася мястэчка Друя, якое стаіць на мяжы з Латвіяй у Браслаўскім раёне, а таксама аграгарадок Дывін у Брэстскай вобласці.

Аднойчы хлопцы выступалі на дабрачынным канцэрце ў шахце  «Беларуськалія» на глыбіні 300 метраў.

— А яшчэ, мы, як вясковыя хлопцы, любім выступаць у полі падчас жніва. Купляем прадукты, каб пачаставаць камбайнераў, і спяваем свае песні.

Але ў «Драздоў» на карце ёсць белыя плямы:

— Наша бліжэйшая мэта — канцэрты ва ўсіх абласных гарадах і Мінску. Тры апошніх года мы сумленна выступаем для людзей на зямлі, і вось зараз мы зразумелі, што надышоў час ехаць у вялікія гарады. Таму чакаем прапановаў ад мясцовых уладаў.

 «Лазня» — гумарэска вясковага жыцця

«Дразды» не толькі актыўна гастралююць па краіне, але і выпускаюць вяселыя кліпы, якія прымушаюць усміхнуцца. У мінулым снежні музыкі здымалі «Лазню», а пару дзён таму выпусцілі відэа на свята 23 лютага і 8 Сакавіка.

Настоящая деревенская комедия — белорусская группа выпустила клип, который взорвал интернет

— Мы ўкладаем сродкі ў сцэнары і кліпы. Нам хочацца, каб гэта былі працы на беларускай мове, бо такіх прыкладаў мала. За намі здымаюцца нашы сябры, блогеры Юры Максімчык і баба Нюра (Ганна Клінцэвіч), якая выступае з намі на сцэне ўжо год.

8 сакавіка будзе кліп на песню «Мова павінна жыць», словы да якой напісала Людміла Запрудская, — кажа Віталь Карпанаў. — Мы таксама актыўна супрацоўнічаем з беларускім аўтарам Леанідам Пранчаком. Гэта глыба беларускай паэзіі, сучасны класік.

«Дразды» заахвочваюць гледачоў вясковым гумарам і смешнымі гумарэскамі. Здымкі праводзяць у звычайных хатах, якія яшчэ не сапсавалі шклопакетамі.

— Прыемна, калі людзі ў хатах пакідаюць інтэр’ер, які быў пару дзесяцігоддзяў таму. Аднойчы мы зайшлі ў хату і ўбачылі, што тэлевізар быў накрыты вязанай сурвэткай, а падушкі — накідкамі. Гэта прыносіць прыемныя эмоцыі.

Вёска павінна быць шчаслівай!

Мы запыталі ў Віталя, якім ён бачыць будучыню беларускай вёскі. Музыкант прызнаецца, што сам ва ўзросце 30 год адчуваў адрыў ад родных мясцінаў, калі яму прыходзілася ехаць ад бацькоў назад у Мінск.

— Часам я думаю, што, калі мне будзе год гэтак 50, я прыеду жыць у вёску, куплю матаблок, буду корпацца ў зямлі, паліць печ, хадзіць па лесе і займацца сваім здароўем. Гэтыя думкі надаюць мне прыемныя эмоцыі. Магчыма, я нейк па-дзядоўску разважаю, можа так не будзе ў выніку, але мне падабаецца.

Вось каля Турава жыве мой таварыш Міхаіл Шруб — гэта моцны гаспадар, які трымае паспяховую фермерскую гаспадарку і цех па пераапрацоўцы мяса. У яго хочуць працаваць людзі, бо там вялікія заробкі. Гэта сапраўдны гаспадар на зямлі.

Мне хочацца, каб наша беларуская вёска была менавіта такой. Гэта магчыма!

Але самае галоўнае, я хачу, каб беларуская вёска была шчаслівай!

Люди вскочили со своих мест, когда услышали «Хату бацькоў» — как в Новогрудке прошел концерт группы «Дрозды» (видео)