Месяц таму мы друкавалі першую частку размовы з нашай землячкай Галінай Чарапок.  Зноў звяртаемся да гераіні нашай публікацыі і друкуем другу частку:

—        Як Вы самі прадставіце Галіну Іванаўну Чарапок?

—        А што браць за аснову? Некаторыя адкажуць: Я праваслаўны, я працую там і там…

—        Але Вы асабіста кім адчуваеце самі сябе?

—        Я, у першую чаргу, маці, бабуля, цешча. Сям’я заўсёды павінна быць на першым месцы. Пасля я сяброўка, адказны чалавек. А наогул магу засведчыць, што з’яўляюся шматстаронне развітай гарманічнай асобай, якая знаходзіцца ў суладдзі з сабой і светам. І гэта для мяне вельмі важна.

—        Наколькі я ведаю, Ваша ўстанова перажывае вельмі складаны перыяд.

—        Рэарганізацыя нашага “Раённага метадычнага цэнтра” пазбавіла нас упэўненасці. Аднак я застаюся роботнікам культуры і спадзяюся, што ўсе супрацоўнікі нашай установы атрымаюць магчымасць і далей прыносіць карысць нашаму раёну сваім вопытам, працай, творчасцю.

—        Ваш калектыў можа ганарыцца значнымі поспехамі.

—        Так, за 13 гадоў майго кіравання па выніках работы за 2004, 2008, 2010, 2011 гады наша ўстанова станавілася лепшаў у вобласці (і такімі дасягненнямі не можа ганарыцца ніхто іншы).

—       Пытанне ад маёй дачкі, Веры Бубновай: як вы ўсё паспяваеце?

—        Я высока арганізаваны, абавязковы, мэтанакіраваны чалавек, які выконвае вялікія аб’емы працы.

—        І як вы дасягаеце іх выканання?

—        Я вельмі рацыянальна імкнуся вырашаць праблемы, можна сказаць, з навуковым падыходам. Не лянуюся, маю аптымістычны погляд на жыццё. Таксама ўсе мае планы дасягальныя, а не фантастычныя. Я  вельмі камунікабельны чалавек, заўсёды імкнуся дапамагчы іншым, і, у сваю чаргу, дапамагаюць мне. Аднак, самае галоўнае, я цвёрда пераканана, што нават самая цяжкая праца будзе зроблена, калі Богу будзе заўгодна. Гэта вера заўседы дапамагае мне ў жыцці.

—        Вы прытрымліваецеся рэжыму, ці распланаваны ў вас кожны дзень?

—        З раніцы так, я заўсёды прачынаюся ў 7 гадзін. А вось класціся спаць вельмі часта прыходзіцца пасля апоўначы, каб выканаць усе справы.

—        І нават у святочныя, не працоўныя дні?

—        Я імкнуся мець адзін вольны ад працы дзень на тыдні, калі магу адпачыць, выспацца. І то не заўсёды, таму што часта не хапае часу і прыходзіцца браць працу “на дом”. Вельмі дапамагае інтэрнет, калі можна перакінуць тэкст калегам, сябрам, што дазваляе больш знаходзіцца дома.

—        Сапраўды, Вас вельмі цяжка “злавіць” нават у нядзелю. Тым больш што Вы і рэжысёр, і непасрэдны ўдзельнік шматлікіх грамадскіх мерапрыемстваў, святаў. Але ж Вы паспелі рэалізаваць сябе і ў навуковай дзейнасці.

—        На дадзены момант дысертацыя напісана, была здадзена, праверана і патрабуе перапрацоўкі.

—        Якая тэма вашай працы?

—        “Сцэнічнае ўвасабленне празаічных жанраў беларускага фальклору на сучасным этапе”.

—        Ці шчаслівы Вы чалавек?

—        Ну, шчасце – гэта хвіліна. Вось запытаецеся ў мяне: “Як справы”, адкажу:  “Цудоўна”. Я здарова, дзеці здаровыя, маю на хлеб і на камп’ютар, маю зносіны з тымі, хто мне прыемны. Таксама лічу, што Бог мяне “пацалаваў у цемя” і надзяліў шматлікімі талентамі. Шкада толькі, што не ўсе з іх атрымалася рэалізаваць.

—        Ці можна больш падрабязна асветліць дадзенае пытанне?

—        Я лічу, што магла б больш рэалізаваць сябе ў творчасці, режысуры, пастановачнай дзейнасці. Хацелася б пісаць больш для сябе і зрабіць монаспектаклі. Таксама ёсць жаданне засяродзіцца на выкананні рамансаў пад гітару і мяне нават запрашалі выступіць на малай пляцоўцы Нацыянальнай філармоніі. Аднак у Ваўкавыску, на жаль, адсутнічае аўдыторыя, для якой была б цікава такая творчасць. І гэта праблема ўсіх малых населеных пунктаў, дзе камернае, кулуарнае мастацтва мае абмежаваныя перспектывы. Яшчэ б пашыць хацелася б, павязаць, але няма калі.

—        І ёсць поспехі?

—        А вы што, не бачылі мае паліто. І яно трэцяе, зробленае маімі залаценькамі ручачкамі (жартую, успамінаю матулю).

—        Сапраўды, вельмі шкада. Але давайце не будзем больш пра сумнае. Я ведаю, у вас шмат шчырых сяброў.

—        Так, у мяне засталіся цудоўныя ўзаемазносіны з маімі аднакурснікамі і па першай спецыяльнасці (інжынер-будаўнік), і па другой (рэжысёр святаў і абрадаў). Мы не толькі рэгулярна збіраемся, але па магчымасці наведваем адзін аднаго. Напрыклад, гэтым летам да мяне наведаліся дзве сямейныя пары з майго першага Універсітэта чыгуначнага транспарту. А падчас выступлення на праекце “Песні маёй краіны” наш народны ансамбль “Медуніца” шчыра падтрымлівалі дзве мае сяброўкі–аднакурсніцы па Універсітэту культуры.

—        Так, можна Вас і наш ваўкавыскі калектыў павіншаваць з перамогай у паўфінале і выхадам ў фінал вышэйазначанага нацыянальнага тэлеконкурса?

—        Прабачце, але ступень далейшай паспяховасці будзе залежыць у тым ліку і ад нашых землякоў. Будзе галасаванне ў фінале, і мы вельмі спадзяемся, што наш нумар спадабаецца тэлегледачам краіны, і асабліва ваўкавычанам. Фінальнае выступленне, куды мы прабіліся, пакажуць 25 снежня. Заклікаем усіх прыхільнікаў беларускай культуры ў гэты дзень не прапусціць тэлеперадачу і аддаць свой голас за лепшую песню нашай краіны ў выкананні сваіх землякоў-ваўкавычан.

—        Што Вам даў удзел у тэлепраекце?

—        Любыя паездкі даюць вопыт, дазваляюць калектыву зрабіць чарговы крок наперад. Аднак нельга абсалютызаваць дадзены поспех. Наш калектыў мае менш гучныя, але вельмі важныя дасягненні. Як піша К. Кастаньеда, трэба ўмець у пэўны момант зразумець, што сапраўды карысна і важна, а што мае зусім другаснае значэнне. Неабходна разгледзець тыя фігуры ў люстэрку, якія трэба пакінуць у мінулым.

—        Божа мой, у Вас яшчэ застаецца час на кнігі?

—        Я абавязкова чытаю добрыя кнігі, якасную літаратуру, без якой не ўяўляю сваё жыццё.