Шавулічы: знак бяды

У гэтым месцы, як заўсёды, квітнеюць сады і спяваюць птушкі, 70 год таму тут таксама буяла вясна, але на гэтым месцы стаяла вёска і жылі людзі. Яны працавалі на зямлі, нараджалі і гадавалі дзяцей. Была вайна, але людзі жылі, жылі звычайнымі клопатамі, якія мала адрозніваюцца ад нашых сённяшніх. Людзі спадзяваліся на лепшае, спадзяваліся на тое, што скончыцца вайна і ўсё будзе добра…

Праз два месяцы, 7 ліпеня 1943 года на Івана Купалу гэту вёску вынішчаць фашысцкія каты, хаты спаляць, а людзей заб’юць, 366 чалавек адным імгненнем лягуць у глебу… Большасць жыхароў Ваўкавышчыны ведаюць назву гэтага месца — Шавулічы. Былі тут не ўсе, але ведаюць, што недзе каля Ваўкавыска ёсць вёска, якую спалілі ў час апошняй вайны. Гісторыкі вядуць спрэчку пра тое, за што і як вынішчылі яе, але факт застаецца па за гэтымі спрэчкамі.

Каб уявіць сабе маштаб трагедыі, тут трэба пабыць аднаму, прайсціся па брукоўцы, пасядзець на былым вогнішчы. Праз нейкі час можна адчуць, што за кожным дрэвам прывід загінуўшых, можна пачуць галасы, стоны і стрэлы.

Калі перайначыць словы А. Градскага, можна сказаць, што сёння мы не спім на зямле, загарнуўшысь у шынэлю, мы ў шаўках і «Шанэлі» і, каб не аказацца ў шэрагу падлюг, пра гэта трэба памятаць і перажываць асабіста.