Як і чакалася, краіны Захаду не прызналі прэзыдэнцкіх выбараў у Беларусі і па-ранейшаму не прызнаюць Аляксандра Лукашэнку прэзыдэнтам. Надзея на перазапуск дачыненьняў з ЭЗ з дапамогай датэрміновых выбараў ня спраўдзілася. Пакуль, ва ўсялякім разе, пiша палiтолаг Валер Карбалевiч.

Парлямэнцкая асамблея Рады Эўропы аднагалосна не прызнала беларускіх выбараў. Нават прадстаўнікі краін — сяброў рэжыму Лукашэнкі не пярэчылі такой выснове.

Лукашэнка, раздражнёны такім стаўленьнем заходніх краін, заявіў на прэсавай канфэрэнцыі 26 студзеня, што яму гэта «абсалютна фіялетава». І ўвогуле: «Пляваць я хацеў на гэты Захад».

Аднак тыя жэсты, якія рабіў і робіць афіцыйны Менск, сьведчаць пра тое, што кіраўніцтву Беларусі не зусім «пляваць на Захад». Навошта тады праведзена 10 хваляў памілаваньняў, у выніку якіх каля 300 палітвязьняў выйшлі на волю? Не ад вялікага ж гуманізму. Навошта запрасілі і акрэдытавалі ў дні галасаваньня вялікую колькасьць журналістаў заходніх мэдыя і Лукашэнка амаль пяць гадзін ім нешта імкнуўся даказаць? Навошта Лукашэнка так патасна павіншаваў Дональда Трампа зь перамогай на выбарах, а акурат пасьля яго інаўгурацыі вызваліў зь вязьніцы амэрыканскую грамадзянку Анастасію Нюфэр?

Няхай сабе Лукашэнку «фіялетава», якой будзе пазыцыя Захаду, але з кім тады падтрымліваць адносіны? Лукашэнку павіншавалі зь перамогай на прэзыдэнцкіх выбарах кіраўнікі 20 дзяржаў. Гэта шмат ці не? Нагадаю, што Беларусь мае дыпляматычныя дачыненьні са 183 краінамі сьвету. А вось жа віншаваньні атрымаў толькі ад двух дзясяткаў дзяржаў. Нават лідэры некаторых з тых краін, куды нядаўна рабіў візыты Лукашэнка, прамаўчалі. Калі гэта не міжнародная ізаляцыя, то што?

Дарэчы, цікавая інфармацыя, куды выпраўляліся зь візытамі апошнім часам міністар і намесьнік міністра замежных спраў Беларусі: Паўночная Карэя, М’янма, Афганістан, Сырыя. Самыя, скажам так, складаныя, праблемныя, бедныя і ізаляваныя краіны сьвету. Відавочна ж, што ніякай асаблівай выгады ад супрацоўніцтва зь імі Беларусь не атрымае. І навошта ў такім разе туды езьдзіць? Складваецца ўражаньне, што гэта робіцца на злосьць Захаду.

У студзені Лукашэнка двойчы анансаваў свой візыт у Кітай. І нават запэўніваў, што гэта адбудзецца яшчэ да выбараў. Аднак нешта пайшло ня так. Прычым у віншаваньні, якое даслаў Сі Цзіньпін Лукашэнку з нагоды перамогі на выбарах, нічога не гаворыцца пра тое, што ён чакае беларускага ўладара ў хуткім часе ў Пэкіне.

Таксама Лукашэнка абвесьціў, што зьбіраецца наведаць КНДР. Аднак гэта адбываецца на тле дыпляматычнага канфлікту паміж краінамі. Зусім нядаўна малодшая сястра паўночнакарэйскага дыктатара Кім Е Джон заявіла, што Лукашэнка ўжо два гады напрошваецца ў госьці. Такі зьдзеклівы сыгнал ад КНДР, абсалютнага сусьветнага ізгоя, гэта вельмі яскравы паказьнік сёньняшняга міжнароднага статусу Беларусі.

Па сутнасьці, у Лукашэнкі застаецца адна Расея. Залежнасьць ад яе моцна ўзрастае. Нібыта, як заявіў Лукашэнка, менавіта туды павінен адбыцца першы замежны візыт. Аднак прэсавы сакратар прэзыдэнта Расеі Дзьмітрый Пяскоў канстатаваў, што ў блізкім часе ў працоўным графіку Ўладзіміра Пуціна сустрэчы зь беларускім уладаром не прадугледжана. Прагучала гэта даволі прыніжальна. Калі малодшая сястра лідэра КНДР ці прэсавы сакратар кіраўніка РФ камэнтуюць у такім ня самым камплімэнтарным стылі пэрспэктывы візыту Лукашэнкі, то гэта шмат пра што сьведчыць.

На другі дзень пасьля прэзыдэнцкіх выбараў міністар замежных спраў Беларусі Максім Рыжанкоў даў інтэрвію расейскаму выданьню «Известия», у якім намаляваў контуры замежнай палітыкі краіны пасьля выбарчай кампаніі. Але ніякіх новых акцэнтаў там ня зроблена. Абяцана працягваць ранейшую палітыку, ніякіх перамен не плянуецца. У інтэрвію прагучалі ўсе супярэчнасьці, характэрныя для стылістыкі Лукашэнкі. Пагрозы і абвінавачваньні ў адрас Захаду ідуць побач з прапановай супрацоўнічаць. Адначасова робяцца супрацьлеглыя супярэчлівыя мэсэджы.

І ў гэтым — адметнасьць Максіма Рыжанкова ў статусе міністра замежных спраў. Ён вельмі дакладна, нават сынхронна паўтарае тэзісы, угадвае, перадае ў дэталях і нюансах мэсэджы Лукашэнкі. Капіюе асаблівасьці стылю, прагаворвае патаемныя, магчыма нават падсьвядомыя думкі свайго начальніка. Так віртуозна гэта не ўдавалася рабіць, здаецца, нікому з усіх папярэдніх кіраўнікоў МЗС Беларусі.

Галоўная праблема замежнай палітыкі Беларусі палягае ў тым, што задача ўтрыманьня Лукашэнкам улады любой цаной супярэчыць нацыянальным інтарэсам краіны. І ў рамках існага палітычнага рэжыму гэтая супярэчнасьць невырашальная.

"Свабода"