Расея і ЗША у крытычныя моманты гісторыі амаль заўсёды былі разам, пiша палiтычны аналiтык Віталь Цыганкоў.

І падчас Грамадзянскай вайны ў ЗША– Расея падтрымлівала Поўнач.

І падчас Першай Сусьветнай. І потым, у 1920-я, калі амерыканцы сваёй дапамогай не далі памерці мільёнам савецкіх людзей. І ў 30-я, калі амерыканскія інжэнеры стварылі савецкую прамысловасьць. І, натуральна, падчас Другой Сусьветнай.

І ў 1991 годзе, калі здавалася б, “падаючага – падштурхні” – але ЗША працягнулі руку крэдытамі і гуманітарнай дапамогай, каб Расея не развалілася і не пераўтварылася ў полымя сацыяльных бунтаў.

У канцы 20-га, пачатку 21-га стагоддзя задачай ЗША было не дапусьціць занадта цеснага саюза Расеі і Германіі, расейскіх энэргетычных рэсурсаў і нямецай экспартнай эканомікі, каб не стварылася занадта моцная эўразійская спайка, тая самая “Эўропа ад Атлантыкі да Ўрала”, пра якую казаў ДэГоль, і якая яўна не выклікала захапленьня ў ЗША.

Цяпер зьявілася новая звышдзяржава – Кітай, эўрапейскі фактар ужо не настолькі вырашальны, і галоўная мэта ЗША – не дапусьціць стратэгічнага саюза Кітая і Расеі. Калісьці хітры Кісенджэр ў 1970-я правярнуў стратэгічную аперацыю па прыцягненьню Кітая ў агульную антысавецкую схему, перацягнуў малодшага партнэра на свой бок супраць рэальнага праціўніка.

Зараз любая Адміністрацыя ЗША дбае, як бы зацягнуць Расею ў антыкітайскую (ці хаця б – не пракітайскую) каманду. Сродкі і мэтады могуць адрозьнівацца ў залежнасьці ад стылю канкрэтных палітыкаў, але мэта застаецца.

І, вобразна кажучы, гэтую стратэгію простай мовай можна абазначыць прыблізна так – “Расею стрымліваць, але не дабіваць. Яна нам патрэбная".